Neen, niet Taliesin of de Mabinogi waar ik het over heb. Maar over de KaalKap landschappen, de artillerie des menses en hun machinerie die de bomen omknarst en breekt. De geur van gebarsten dennenhout, zoetig en wrang tegelijk. Het lijkt wel of elk seizoen een snoei en omhak seizoen is. Gekweld en gepijnigd geraak ik er van. Gefrustreerd en verward. De laatste weken dwaalde ik in elk Vlaams landschap waar het voor mij te lang geleden voelde en ik opnieuw heen wou gaan…. maar wat een ‘rust vinden in de natuur’ zou moeten zijn werd vaak misselijkheid en walging, niet begrijpen, zuchten en vooral mij afvragen… waar waren de bomen die ik weleer ontmoette?
Een sacred walk voorbereiden én alvast eens kijken naar de geheime magische plekjes in het kattenbos waar ik belevingswandelingen begeleid. Jawel ook in augustus staat er eentje voor de deur. Maar ik zal het kattenbos mooi mijden. Kaalgeplukt en leeg. Een knoop in mijn maag. ‘vernietiging’ sprak een van mijn vrienden erover uit… dat voelde kloppend… De tocht in augustus zal dus vertellingen der verleden worden. Sluit je ogen en beeld je in … de magische jonge berkjes die het weggetje smal maken en je kietelen tegen je wangen. Een geheime grove van eikenboom waar je eerst langs jonge prikkende dennetjes moest frommelen om er te geraken. Heerlijk verscholen tussen het groen en gesteund door de oereik. Een den omgeven door jonge witte maagdelijke berkjes. Een wit gordijn van puurheid en een zacht wiegen van groende freelheid … steeds een feest om met iedereen in die magische cirkel te zitten. Open de ogen en aanschouw. De berkjes haag is niet meer… er rest nu alleen een kale zanderige vlakte… geen glimlachende boompjes meer… geen feestelijk gewieg….
De eik staat nu eenzaam en opzichtelijk en van een grove is geen sprake meer. De treurende eik is verwond en laat zijn hoofd hangen. De poort naar de magische berkencirkel is uitgerukt… de berken uitgedund en hun lijkjes opgestapeld in de bossen. Alsof de toeschouwer de dode bomen niet mag ontdekken… vreemd tafeleer en afschuwelijk om te aanschouwen. Dat zal het verhaal worden tijdens de wandeling en de beleving zal enkel nog in de verbeelding afspelen. Neen… ik kan beter ander wandelgebied opzoeken…
Overal waar ik sindsdien kwam, trof ik hetzelfde aan. Dikke bandensporen, omvergehakte lijken en beschadigde bomen uit menselijke lompigheid. Een verscheidenheid aan belangen is er genoeg… de rode draad ervan is dat we boom en plant als decor zien, niet als schepsels of levende wezens. We wanen ons heer en meester en eigenen alles toe als bezit… al dan niet met goede bedoelingen… een telkens ingrijpen … de vraag is… waarom? Vertrouwen we dan niet dat moeder natuur de disbalansen in beweging zal brengen uit zichzelf? Of hebben we dat geduld niet om dat te laten gebeuren? Of menen we dat we eigenaarschap hebben over andere levens en dus vrolijk en vlot mogen beslissen wie leeft en wie geëuthanaseerd wordt? Ik vrees het laatste 🙁
Zal het ons lukken om terug de weg te vinden om onderdeel te zijn van en geen ‘eigenaar van’ alles rondom ons? Zijn we in staat om ons terug te verbinden of zullen we tot onze eigen extinctie koppig en hardnekkig alleen ons ego in de spiegel zien blinken? Nu jah… op zich niet zo erg als we als soort verdwijnen, nieuw zal er altijd komen, en hopelijk dan toch een gemoedelijker en gebalanceerder specimen liefst als het even mag 🙂
Dat we onszelf elimineren vind ik persoonlijk niet zo een ramp, dat we daarmee ook een nasleep moeten trekken en ook op dit eigenste moment gewoon lustig door blijven ‘in pannen hakken’, stoort me meer. Maar ik ben wél blij met de kleine kenteringen. Met wetenschap die aantoont hoe gecompliceerd en zelfbewust bomen als levende wezens zijn. Dat het allemaal net niét draait om ’the survival of the fittest’ maar de meeste diversiteit en aanpassing gevonden wordt bij collectieve samenwerkende plantensoorten. Onze vreemde hiërarchie… de mens ‘on top’ zegt àlles. Het onverbonden alleen zijn terwijl we onder-deel zijn van…. een groot geheel dat samen beweegt. Als er dan al een hiërarchie is… blijkt het omgekeerde waar 🙂
Dus ik kan alleen maar zeggen, bewonder, speel, zing, dans, omhels je medemens, bewonder de bomen en wees zacht in je stappen…. aho
