Vindselen, Dwalen, Verwonderen. Een state of mind, geen doel en geen plan… Ik hou ervan om zomaar een dag rond te struinen waar de wind me heen waait en waar ‘het roept’. Ik kom de opmerkelijkste simpele dingen tegen. Een fietszadel dat uitnodigt om er eens bij te gaan zitten op een mini troontje. Zomaar uit het niets opduikend. Botjes allerhande, die ik raap om de ratels te versieren. Een heus been van een koe. Zomaar ergens achterin een wild bosje. Een prachtig maantje dat in een verloren den hing. Zou het een geheim plekje van samenkomst zijn? Een ‘Ken’ zonder barbie .. gevlucht midden naar het bos? Weggerend of zelf verloren gelopen?
Ik hou van mijmeren en verwonderen bij al deze ‘loze’ items. Ze brengen verhaal, detail in het landschap en nodigen uit tot vrij mijmeren over gebeurtenissen. Een knikker, een knoop van een vest. Een rouwplaatje van een graf waar ik slechts een stukje van vond. ‘Afval’ zou je zeggen of denken, maar ik maak het gaarne weer tot een diamant der vondsten. Ik ben euforisch blij met de vondsten. Ze lijken parels die geheimen onthullen, on neen.. parels die de geheimen bewàren. Net dàt maakt het zo speciaal.
Ik daag je uit om je volgende wandeling eens de plat gestreken wandelpaden àf te gaan. Te struinen tussen bladeren en modder. Traag genoeg te gaan en je blik écht te openen. Wat zie je? Wat vind je? Laat je meeslepen door magische plekken van geheime verhalen der eenvoud, Laat je verrassen door het gewone ongewone.
Het recept daarvoor? Hoe moet ik dat doen? Heel simpel.. neem de tijd… dwaal.. maak geen plan.. voél… volg de ‘roép’ … luister naar het landschap en heb bewondering en wees open voor àlles. Heel makkelijk vind ik dat , doch hoor ik vaak.. ‘da’s veel’ te moeilijk en dan volgt er een hele uitleg van dat moeilijk terwijl de drieste spreker de prachtige rode knikker voorbij loopt waar mijn oog blijft op rusten. De woordenstroom van immer doorspreker vervaagt naar de achtergrond en ik ben alweer terug in ‘vindsel-land’. Waar de magie en enthousiaste verwondering heerst…
