Lieve Rode Beuk…. trouw was je aan mijn zijde, nu vier jaar lang… Je bladeren steeds fijner wordend, de nerven afgetekend… Je toonde het lied van rouw en ruimte… van ademen doorheen verdriet… Welk een schoonheid doorheen vele lagen van het Zijn.
Je vraagt een laatste dans met het vuur. Een laatste laaien en op-branden. Een schittering, een steekvlam. Geen feniks, geen herrijzen… as dwarrelde rond als sneeuwvlokken… Herinneringen wegdrijvend en ruimte creërend voor nieuwe chacapa’s, nieuwe vormen, nieuwe verhalen… Dank voor je zalvende kracht en ieder bij te staan die healing vroeg. Dank voor je zachte immer veranderlijke klank, afgestemd op het lied van de Ziel tegenover me… Meevoerend en meeslepend , ons meenemend in je verhalen als je een groep begeleidde… Rust en Ruis nu in de oneindige klank der stilte…
Aho
