Hier vond ik je … verscholen tussen mos, mist en glasscherven. Eenzaam op tocht midden in het overwoekerende groen. Tussen afval ver van de bewoonde wereld. Aan de kant geschoven, in het zand gedrukt… Kwetsbaar porselein, een levensverhaal in scherven. Ik zag de medailles en wat lijkt op een uniform. Een fantastische snor en levenskracht, vervaagd en vergeeld. Naarstig zocht ik naar het ontbrekende stuk. Waar zijn je ogen, je hoofd? Wat heeft daar ooit in rondgedwaald? Wat hebben je ogen gezien? Draag je die medailles met fierheid of zijn ze een blaam op je vestion? Van welke natie draag je het hoofddeksel? Hoe heeft je stem geklonken?
Zoveel vragen rijzen, gedachten en dromen dwarrelen door mijn hoofd, antwoordloos. Zo vond ik je langs de kant van de weg. Waar ligt je lichaam? Waar hoort deze vage herinnering thuis? Hoe kan ik die eren? Elke keer ik deze plek passeer denk ik nog eens aan je. Ik blijf hoopvol en soms verloren zoeken naar dat ene ontbrekende stukje verhaal en puzzel…
