Tijdens mijn Beyond Borders tocht in de Eifel kwam ik onverwacht op een recent slagveld. De plek die ik zo vaak wandel, leek helemaal ‘anders’. Ik herkende het niet meer, voelde me gedesoriënteerd. Tot ik op de hoogvlakte aankwam en pas goed geconfronteerd werd met wat er gaande was. De artillerie des menses gericht naar het staande volk. Wat de argumenten ook zijn, zulke taferelen brengen mij een diepe pijn, een intens verdriet, een afvragen waarom en hoe mensen dan naar andere levende wezens kijken en zich daarmee verbinden. Is alles waar we in rondlopen dan gewoon ‘decor’ ? Hoe verbinden we ons met de spirit van een landschap? Ik kan alleen maar weergeven hoe diep het mij raakt, ik word er ook fysiek onwel van. Misselijk soms, en ik voel ook vaak gestokte adem, druk op mijn borst en létterlijk hartpijn.
Vraagstukken borrelen op. Zijn we dan werkelijk niet tot ‘hier en nu in staat’? Als we erop uit trekken, zijn we dan in hier en nú? Kunnen we gewoon onderdeel zijn en ontdekkend kind, spelend in wat we simpelweg aantreffen in het bos? Is al het omvormen vooral in een verleden of gewenste toekomst gestoeld? Welke belangen spelen er? En wat zegt dat over hoe we in relatie gaan met onze omgeving? Wat zegt dat mogelijks over onze omgang met elkaar? Zijn we elkaars decor? Timmeren we anderen dan in onze kaders?
Oh wat mis ik de bossen zoals ze zijn… ‘slordig’ en ‘ontoegankelijk’ . Omgevallen stammen, struiken, doornen, glibberig en je weg er doorheen moeten waden. Waar vinden we in het bepakte Vlaanderen nog een stukje ‘wild bos’ ? De heerlijke chaos die uitnodigt tot ontdekken. Waar je prachtige vindsels der natuur kan ontwaren. Waar moeder natuur de tijd kreeg om haar kunst te sculpteren. Waar het bruist van het leven. Waar het soms prikt en stroempelen in. Klauteren en klimmen. Waar je kleren niet proper zullen blijven en het water soms in je schoenen kruipt. Waar de artillerie niet zijn sporen heeft gedrukt en de snelweg der ondergrondse info nog in ere is. Daar vind je het ophalen van je eigen kinderlijke avontuur. Wie gaat er mee ? Het bos ontdekken zoals het bos is? Zonder plan der manifestatie. Zonder ‘er zou best dit of dat’ . Gewoon jasje aan en dwalen en dralen… open ontmoetend…. Verrast worden door de buizerd die over je hoofd scheert, Gepassioneerd de kleine details van planten ontdekken. Wie komt er mee? Het levend schilderij van moeder natuur bewonderen, bewandelen, …. genieten van al… wat eenvoudigweg ‘is’ …. ik hoop je er tegen te komen en open te ontmoeten!
During my Beyond Borders trip in the Eifel I unexpectedly came upon a recent battlefield. The place I walk so often seemed completely ‘different’. I no longer recognized it, felt disoriented. Until I arrived on the plateau and was confronted with what was going on. The artillery aimed at the trees. Whatever the arguments, such scenes bring me a deep pain, an intense sadness, a question why and how people look at and connect with other living beings. Is everything we walk around just ‘decorum’? How do we connect with the spirit of a landscape? I can only express how deeply it affects me, it also makes me physically unwell. Nauseous sometimes, and I also often feel gasped breath, pressure on my chest and literal heart pain.
Issues rise up. Are we really incapable of being ‘here and now’? When we go out, are we in the moment? Can we just be present and go ond discovery like a playfull child, playing in what we simply find in the woods? Is all the transformation mainly based in a past or desired future? What interests are involved? And what does that say about how we relate to our environment? What might that say about how we interact with each other? Are we each other’s decorum? Do we then hammer others into our frames?
Oh how I miss the forests as they are… ‘untidy’ and ‘inaccessible’. Fallen logs, bushes, thorns, slippery and having to wade your way through. Where can we still find a piece of ‘wild forest’ in packed Flanders? The wonderful chaos that invites you to discover. Where you can discover beautiful finds of nature. Where mother nature got the time to sculpt her art. Where it bustles with life. Clambering and climbing. Where your clothes won’t stay clean and the water sometimes gets into your shoes. Where the artillery has not left its mark and the highway of underground information is still alive. There you will find the retrieval of your own childish adventure. Who’s coming along ? Discover the forest as it is? Without plan of manifestation. Without ’there should be this or that’ . Just put on a jacket and wander and linger… meeting openly…. Being surprised by the buzzard that skims over your head, Passionately discovering the small details of plants. Who’s coming? Admiring the living painting of mother nature, walking, …. enjoying all … that simply ‘is’ …. I hope to meet you there soon!
