(English below) Tijdens de Beyond Borders sacred walk botste ik op een verwilderd stuk vergane grond. Een gewezen kerkhof en zijn ‘restanten’, nog niet eens zo oud. Van ver zag ik een verdwaald Christusbeeld, overwoekerd door heilge struikjes. Het riep, het lonkte… en ik kon niet anders dan deze roep volgen. Nat hoog gras en verwilderde struiken. Ze hadden ‘vroeger’ op een graf gestaan en waren nu uitgegroeid tot eenzame reuzen. Het had ook wel sfeer, een speelsheid, die chaos. Maar ook een tristesse, een bewijs van het ‘verteren’ van alles door de tand des tijds. Onherbergzaan, ruig, vergeten, zelfs de houten kruisjes weggerot. Namen vervagen, ook létterlijk. Maar er zijn dan toch nog naiëve onnozelaars met een kinderhart die gaarne ontdekken en ontmoeten op de verloren plaatsen. Wat vertelt de spirit van deze plek op dit moment? Wat rest er nog? Wat is de nieuwe energie die er nú hangt? Misschien wil ik ook wel eindigen in zo een verwilderd stukje… Stiekum vraag ik me dan af… wie is er nog als mij ? Wie neemt de tijd om hier en nu te zijn? Te ‘ver-dwalen’ en zulke prachtige parels te bezoeken? Luisterend naar de vertellingen van oude graven en toornende struiken? Erbij te gaan zitten en aandacht te geven? Laat je hart spreken… wonder and wander… Warme groeten van Eli De Troubadour
During a Beyond Borders sacred walk I bumped into a wild area of decayed ground. A former cemetery and its ‘remnants’, not even that old. From a distance I saw a lost statue of Christ, overgrown by sacred weeds. It called out to me, it beckoned… and I couldn’t resist and had to follow this call. Wet tall grass and overgrown bushes. They had been planted on the graves and had now grown into lonely giants. It also had an atmosphere of playfulness and chaos. But also a sadness, proof of the ‘digestion’ of everything through the ravages of time. Harsh, rough, forgotten, even the wooden crosses rotted away. Names fade, literally. But there are still naive simpletons with a child’s heart who like to discover and meet the lost places. What is the spirit of this place telling you right now? What’s left? What is the new energy that hangs there? Maybe I also want to end up in such a wild little place… Secretly I wonder… who is still like me? Who takes the time to be here and now? To ‘get lost’ and visit such beautiful pearls? Listening to the tales of ancient tombs and wrathful bushes? Sit down and pay full attention? Let your heart speak… wonder and wander… Warm greetings from Eli De Troubadour